نگاه بی قرار من اگه دســـت از چشـــات برداشت
اگه این قــصه شیــرین واسـت پایان تلخی داشت

اگه هر وقــت که دلتنـــگی صـدامو دیگه نشنیدی
اگه فردا زیر بـــــــارون منـــو بــا دیــــگری دیـــدی

من ار تو معــذرت میخــوام اگه از من بـــدی دیدی
من از تو معذرت میــــــخوام اگه از دوری رنجیــدی

من از تو معذرت میخوام که باز چشماتو تر کـــردم
من از تو معـــذرت میخوام که دیــگه بر نمیـــگردم

نگو دلگیـــری از دستـــم که قــــدرت رو ندونستم
دلــم خوشبختــیتو میخواست تو باور کن نتونستم

اگه دستای سرگـــــردون منو از قلـــب تو چیــــده
من از تو معذرت میــخوام گــل زیـــــبای ارکیـــــده

من از تو معذرت میخوام که دلگیــری و پـــژمــرده
من از تو معذرت میخوام که احساست ترک خورده

 مدت زیادی از زمان ازدواجشان می‌گذشت و طبق معمول زندگی فراز و نشیب‌های خاص خودش را داشت.
یک روز زن که از ساعت‌های زیاد کار شوهر عصبانی بود و همه چیز را از هم پاشیده می‌دید، زبان به شکایت گشود و باعث ناامیدی شوهرش شد. مرد پس از یک هفته سکوت همسرش، با کاغذ و قلمی‌در دست به طرف او رفت و پیشنهاد کرد هر آنچه را که باعث آزارشان می‌شود را بنویسید و در مورد آن‌ها بحث و تبادل نظر کنند.
زن که گله‌های بسیاری داشت بدون اینکه سرخود را بلند کند، شروع کرد به نوشتن.
مرد پس از نگاهی عمیق و طولانی به همسر، نوشتن را آغاز کرد.
یک ربع بعد با نگاهی به یکدیگر کاغذ‌ها را رد وبدل کردند. مرد به زن عصبانی و کاغذ لبریز از شکایت خیره ماند…
اما زن با دیدن کاغذ شوهر، خجالت زده شد و به سرعت کاغذ خود را پاره کرد.
شوهرش در هر دو صفحه این جمله را تکرار کرده بود: ”دوستت دارم عزیزم”